obserwatorem jestem

Podobno jestem dobrym obserwatorem, w dodatku najmłodszym w mojej pracy. Dużo widzę, dużo słyszę, nie komentuję, chyba, że sytuacja tego wymaga. Najwięcej oczywiście, obserwuję swojego obecnego szefa. Od czasu do czasu potrafi mnie wkurzyć, choćby o to, że nie tą kawę otworzyłam i nie tą kawę mu zaparzyłam, ale to są pierdoły, które oczywiście obracam w żart i całe niby 'spięcie' zaczyna być śmieszne. Szefu to dobry gościu, już po miesiącu pracy to stwierdziłam. Swoich współpracowników traktuję z szacunkiem i dla każdego z osobna znajdzie czas. Jest wymagający i dobrze wie, że gdy kota nie ma, myszki harcują czy jakoś tak, wiecie o co chodzi. Nie raz byłam świadkiem jak ktoś na kogoś z pracy, donosił do szefa. Jeden drugiemu podcinał skrzydła. W pewnym sensie sprawdzali też mnie, czy ja tej osobie powiem to co usłyszałam. Chory układ, chore zasady. Gdy tylko zamykały się za tą osobą drzwi szefu zerkał na mnie mówiąc tylko tyle: nie muszę Ci mówić na kogo masz uważać bardziej.  

Poznałam już typowym lizusów szefa, którzy przychodzą tylko z zapytaniem jak się dziś szefu czuję i czy może nie chciałby się w Jego towarzystwie napić kawki, albo też takich, którzy przyjdą do szefa, tupnął nóżką i załatwią wszystko od tzw. ręki. 

Mi się pracuję dobrze, niekiedy nie widzę i nie słyszę nic, ale wrogów na podłożu zawodowym to ja nie chcę mieć, z resztą cały czas zdaję sobie z tego sprawę, że jestem tam na "chwilę". 

Tydzień wolnego od pracy, Czas --> start.