czuję, tęsknie...

Tęsknie za tą dziewczyną, która cieszyła się, że jest dla kogoś taka ważna. Kiedy potrafiła płakać więcej ze śmiechu niż ze smutku. Była taka spontaniczna, zakochana i szczęśliwa. Nie zakładała, że może się coś złego stać. Czułam, że po prostu żyję. Byłam dla kogoś ważna. Ktoś za mną tęsknił. Ktoś do mnie pisał. Nie zrozumcie mnie źle, teraz też żyję, ale czuję ten oddech za plecami tej przestraszonej dziewczyny, która ciągle się czegoś obawia. Nie wiem czy to kiedykolwiek się zmieni. Los ze mnie zadrwił, zniszczył wszystko jednym ruchem niczym domek z kart. Grudzień, a z nim wiadomość, zrodziła we mnie taki niepokój, który paraliżuję mnie na samą myśl. I choć czasami rodzą się we mnie pytania: a co by było, gdyby można było cofnąć czas? 

Wiele razy sobie to powtarzałam, a Ojciec na naukach przedmałżeńskich uświadomił mnie jeszcze bardziej w tym, że nic nie dzieje się bez przyczyny i tego się będę trzymać. Powoli próbuję odbudować to wszystko, marzę o stabilizacji. Mam tylko nadzieję, że kiedyś to osiągnę i z dumą o tym Wam napiszę. W końcu niektórzy z Was są ze mną od samiusieńkiego początku, nie ocenialiście mnie, po prostu byliście - pamiętam o tym.  

PS. Dumny tata wysłał mi zdjęcie małej kruszynki, która dzisiaj przyszła na świat. Rodzice jak i rodzina się cieszą to więcej niż pewne. Alicja jest wśród nas. ( mojej przyszłej szwagierki pociecha)